Koronawirus przyniósł wiele złego, ale dał w zamian mnóstwo pięknych wschodów słońca.
Podlasie znamy jak własną kieszeń – Kasia się tu urodziła, a ja spędzałem wszystkie wakacje od zawsze. W Białymstoku skończyłem liceum, po czym wyemigrowałem do Wielkopolski. Rodzinne strony odwiedzamy dość często, ale koronawirus sprawił, że przeprowadziliśmy się tu ponownie.
Po dwóch tygodniach zamknięcia w kamienicy w Poznaniu zacząłem chodzić po ścianach, nie mogąc nigdzie wyjeżdżać, ani nawet wychodzić ze znajomymi. Gdy zakazano chodzić do lasu myślałem, że zwariuję. A potem pomyślałem: “Hej, przecież mam dostęp do takiego domku, w którym las widać z okna!” Właściwie to nawet nie las, a puszczę.
Kasia była oporna – a to, że nie ma łazienki, ani nawet kibelka, a to że nie ma prysznica, a że nie ma internetu, a to że aresztują nas za nielegalne przemieszczanie się między miastami. Udało się jednak w końcu przezwyciężyć te wszystkie problemy, kupić dużo internetu na zapas, przenośny sedes, a nawet zbudować na ogrodzie piękny prysznic pod krzakiem jaśminu.
Po trzech tygodniach prac remontowo-sprzątająco-ogrodowo-ziemnych chatka po pradziadkach nadawała się do dość komfortowego mieszkania, a za oknem wszystko zaczęło rozkwitać.
Lockdown, ucięcie turystyki i eventów sprawiły, że z dnia na dzień straciłem wszystkie źródła utrzymania, za to zyskałem dużo czasu na fotografię. Pozostał jeden, za to fundamentalny problem – jak wstać rano na zdjęcia? Musicie wiedzieć, że uwielbiam spać. Całe swoje życie zorganizowałem tak, żeby nie musieć wstawać rano do pracy. A tu nagle, jeśli chcę mieć jakąkolwiek pracę, to trzeba budzić się najpóźniej o czwartej. Koszmar.
Na szczęście czasem pomogła mi w tym Kasia, a czasem dobry kolega. Tak powstała ta galeria, okupiona bólem i cierpieniem. To dobrze, bo Bóg zdjęć wymaga ofiar – nic nie przychodzi za darmo. I nie śmiejcie się ze mnie ranne ptaszki – ja mam za to supermoc pracowania do późnej nocy, a nawet wczesnego rana!
Ta galeria to owoc wielu męczeńskich wschodów słońc i kilku jakże lubianych przeze mnie zachodów. Wszystkie pochodzą z centralnego Podlasia, a konkretnie – Puszczy Knyszyńskiej (lasy, bagna, Supraśl), znad Narwi (okolice Narwiańskiego Parku Narodowego) i Biebrzy. Mógłbym pokazać dużo więcej, ale chciałem, żeby było efemerycznie.
O każdym z tych miejsc mógłbym pisać długo, dlatego tu nie napiszę nic. Zapraszam do posłuchania odcinka podkastu, w którym opowiadamy o Podlasiu pod innym kątem, ściągnięcia dobrego ebooka-przewodnika, albo kupienia październikowego National Geographic Traveler, gdzie piszę o Puszczy Knyszyńskiej.
Narew
Biebrza
Jeszcze w kwietniu pojechaliśmy nad Biebrzę, tuż po ugaszeniu pożaru. Powstał tam najpopularniejszy wówczas odcinek naszego podkastu – kulisy pożaru nad Biebrzą. Świat nie jest tak prosty, jak pokazują nam go w mediach, a my staramy się zaglądać głębiej. Jeśli chcesz więc wiedzieć, jak wygląda życie w otulinie Parku Narodowego, komu opłacają się pożary i co ma do tego wielki biznes, to zapraszam do słuchania.
Puszcza Knyszyńska
Zdjęcia zostały wykonane Olympusem Em1 III, różnymi obiektywami, z których szczególnie motywujący do porannego wstawania był nowiusieńki 100‑400mm F5.0-6.3 którym zrobiłem większość zdjęć ptaszorów. Zdjęcia z drona robiłem Mavickiem Pro, dopóki się nie rozbił. Potem zainwestowałem w Mavica Air 2. Część zdjęć znad Narwi została wykonana z balona. Więcej o tym, czym i dlaczego fotografuję, przeczytasz tutaj.
Na koniec i dobrą noc wracamy do Supraśla. Więcej zdjęć z Podlasia znajdziecie na moim instagramie, albo instagramie Magia Podlasia, polecam też gorąco film Cząstka Podlasia i prace nieżyjącego już Wiktora Wołkowa.
Zrealizowano w ramach programu stypendialnego Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Kultura w sieci
